مجموعه داستان “مناطیق جنگی” مجید خادم – چاپ دوم

توضیحات

مجموعه داستانِ مناطیق جنگی اثر مجید خادم، شاملِ ۱۰ داستان کوتاه است.

(خاکریزهای لمیده، چهار یا پنج روایت خطی از یک شکست، خالی شدن، دستی روی دهانم، صورت، گل سرخی برای حاجی، مثل برگ پاییزی دهنت رو ببند، برگی از خاطرات لامصب این حاج رضا، ناتمام، روایات فتح-روایات فخر)

ویژگیِ مشترکِ ساختاریِ تمامِ داستان ها، تغییرِ متناوبِ شیوه های روایت در هر داستان است. گویی نویسنده بنا به وضعیتِ خاصِ زیست-جهان و فرهنگ حاکم بر جامعۀ خویش می داند که عناصرِ نوشتاریِ چارچوب مند، دیرگاهی ست که رنگ باخته اند. یک چنین بازیِ مداوم با شیوه های روایت پردازی، به دو شگردِ غالب تر ( نسبت به دیگر شگردهای حاضر در این مجموعه ) ، انجام شده: ترسیم و تغییرِ مداومِ صداهای صامت و ناطقِ ذهن؛ و فشردگیِ تصاویرِ ذهنی، که بدونِ شکافِ قابلِ توجهی کنارِ یکدیگر کولاژ ( و نه مونتاژ ) شده اند.

برای نسلِ خلّاق و جدیدِ داستان نویس (موردِ اشاره، عمدتأ متولدینِ اواسط  دهۀ ۶۰ به بعد)  بازشناسیِ مقولۀ جنگ و تبعاتِ درگیر کنندۀ آن، حدیثی ورایِ بازنموده هایی از جنسِ باورهای ایدئولوژیکی، و یا آوار و خرابی و آوارگی و… دارد. آن چه که خروجیِ چنین نگاهی در آثارِ نسلِ مذکور شده، نشان دادنِ زوایایِ پنهانِ و تبعاتِ چنین واقعه ای، از مغفول ترین و خاص ترین افق هایی است که تا به حال عنایتی به آنان نبوده (سوژه شدنِ متن، در قالبِ: چگونه نوشتن، چگونه نوشته شدن، چگونگیِ بازخوانی، و … ). طبیعتأ ماهیتِ اصلیِ چنین روایت هایی، دیاکرونیک ( در زمانی ) بودنِ آن ها است.

دیگر وجهِ مشخصِ ساختاریِ این مجموعه، گریزهای مداوم روایت از کارکردهای قراردادیِ نشانه هاست؛ که این امر سبب گردیده با فقدانِ پدیدارهای خود-بسنده ای که بر خویش دلالت داشته باشند مواجه گردیم و به تَبَعِ آن، فقدانِ توانِ تحلیل و نهایتأ قضاوتِ سوژه.